de Narcis Queridoschool Weekendacademie, Jonge Activistenlab
Een activist op bezoek Het Jonge Activistenlab van Who’s Right laat jongeren kennismaken met het fenomeen Mensenrechten: welke heb je, welke krijgen sommige mensen niet, is dat erg? Vervolgens hebben we het over activisme. Het idee dat een mens in actie kan komen om voor zijn eigen mensenrechten of voor die van een ander op kan komen opent een nieuwe wereld. Vooral voor jongeren is dit vaak nieuws.
De eerste sessie doen de jongeren al goed mee, ze nemen alle informatie tot zich we discussiëren vooral lang door over de vraag of je eigenlijk mag vechten. Of je mag vechten als een ander begint, zoals op het schoolplein zo vaak speelt. ‘Als je dat doet dan hou je je niet aan dezelfde regel, waardoor die ander het eigenlijk ook niet mocht.’ En we vragen ons af welk mensenrecht erachter zit: niemand wil natuurlijk in elkaar geslagen worden en ook dat zit ergens verscholen in de 30 regels van de Universele Verklaring van de Rechten van de Mens. De tweede sessie komt er een speciale gast in de klas. Dominee en activist Rikko Voorberg komt vertellen over zijn vele projecten. Van het ophangen van mandjes aan kabelbanen om eenzaamheid tegen te gaan en een statement te maken, tot zijn acties om vluchtelingen te gaan halen met een bus. En over zijn meest recente actie: onlangs is hij met actiegroep WeGaanZeHalen ook nog met een leeg vliegtuig vluchtelingen gaan proberen te halen, uit een kamp naar Nederland.
Rikko legde uit dat die mensen gevlucht zijn uit hun land vanwege bijvoorbeeld oorlog en eenmaal in Europa blijken ze opgevangen, eerder ‘opgesloten’ te worden in kampen. Hier blijken ze veel minder mensenrechten te hebben dan zijzelf en wij allemaal dachten. Ze hebben wel recht op medische zorg, maar minimaal. Rikko vertelt het verhaal van een vrouw die was bevallen in een hospitaal met een keizersnee en na drie dagen met haar pasgeboren kind op de arm moest teruglopen, zelf. ‘Maar als je net bevallen bent heb je toch rust nodig?’ vraagt een jongen van de Weekendschool. Rikko vertelt verder: ’Recht op onderwijs, zoals jullie, blijken ze ook niet te hebben. Een meisje dat ik sprak was heel blij dat ze pas op haar 17e, eindelijk weer naar school mocht.’ Eten is er wel in zo’n kamp, onderdak nog net -er zijn dus tenten en soms trailers-, maar geen huis natuurlijk. De kinderen hebben net beelden gezien van het afgebrande kamp Moria. En verhalen over hoe vanuit het nieuwe kamp eigenlijk weinig filmpjes naar buiten komen. ‘Zelfs de mensen die in organisaties werken mogen niet vertellen wat er allemaal verkeerd gaat daarbinnen,’ vertelt Rikko. Een meisje in de groep vindt dit erg. Ze zegt dat zij zou kiezen om het toch te vertellen, ‘dan krijg ik vast weer een betere baan, je moet toch kunnen vertellen hoe het daar is!’
Ze raakt aan het thema van recht op meningsuiting en ook op het recht op informatie van alle mensen die er niks van weten. Ze voelt prima aan waar de morele schoen wringt. Een jongen maakte zich zorgen over het eten: wat als je nou een notenallergie hebt en ze maken pasta met nootjes? Waarom mogen ze niet allemaal een hotelkamer en een warm bed?
Een oplossing vindt hetzelfde meisje: laten we ze allemaal een dorp geven. Geen kamp. ‘Precies ons idee,’ zegt Rikko, ‘en jaren geleden waren Europese landen zulke dingen wel van plan hoor. Maar ergens zijn de plannen gestaakt en nu laten ze geen of nauwelijks vluchtelingen toe in hun eigen land.’ ‘Ze kunnen toch 1000 per jaar toelaten? In Nederland?’ ‘Ja of 2 miljoen meteen!’ De kinderen hebben een 75 min met een echte activist gesproken en hun perspectief is verder open. Dit is wat mensen kunnen doen: strijden voor de rechten van een ander. Sommige mensen lijden en jij kunt er iets aan doen. ‘Ik zou het op social media gaan zetten,’ zegt een jongen. ‘Op YouTube en blogs. En op tv.’